IntenseMint

Mam kredkę do zawieszania chmur pod niebem Mam pędzel, którym nadaję morzu głębię Soczewkę, co barwi dla mnie świat, jak zechcę Skinieniem wyplenię każde niedociągnięcie Pragnienie Zostało mi jedno - największe Wśród wszystkich upiększeń Ty zostań Kim jesteś.

Otwieram oczy rano i znowu nic nie muszę, Spojrzenia swoim planom posyłam - czyli w pustkę. Oj, lubię w nią spoglądać, cenię każdą minutę, Dlatego tyle czasu, kurwa, spędzam przed lustrem - Źrenice oddają w nim wszystko, choć to tak mało A wciąż czuję strach, gdy powieki się zamykają. Gdy mówią 'rise and shine', nie krzyczę 'gaś światło', Zbyt długo walczę sam z tą jebaną apatią, Chcę zwlekać się z wyra, chcę się wyrywać diabłom, Chcę mieć

Lecę, choć właściwie spadam, jak Knap Przestrzeń odbiciem się stała dla wad Za błędy sowicie nagradza mnie świat Który sam sobie winien, gdy nierówny wiatr Do końca przez życie prowadzić mnie miał Przy czym wyszło, jak zwykle - 'podejmuj decyzje' Czuję strach, nauczyciel stoi w drzwiach Linijki, którymi bije, tutaj ułożę Ci w takt Zmierzam na dno, a wolałbym w miejscu stać Albo iść na wprost, to już byłby jakiś start Coś umarło, nic nowego nie ma zamiast A niewiele jest wart sam na zmiany z

Dziś mija kolejny miesiąc odkąd 'jutro zacznę czytać słownik' I cisza zamiast szelestu i ciężko ten etap skończyć Im dłużej jeszcze to potrwa, tym trudniej będzie się zebrać Litery zostaną czarne, kiedy zapomnę o kredkach By barwić słowami stany, by na chodniku kolory Znowu wykwitły jaskrawo i by mieć siłę je gonić Brak słów, których nie używam, umyślnie lub trochę mniej Tych drugich już poszukuję, gdy wstukując w internet 'Słownik synonimów', chcę odnaleźć

Nie będzie plonów z połaci pustyń, Choć ciągle muszę coś zbierać - się, Za dużo pojutrz, w grafiku wybuchy, A każdy dzień już przeszłością jest, Nie chcę wymówek, znajdują mnie same, Z niewymówioną precyzją, wyczuciem, To nie argument i sam się już łapię, Że to nie bezsilność przynosi porażkę. W patrzeniu wstecz nie znajdziesz dopingu, A przed siebie dawno strach już spoglądać, Pasywny, jak skille i martwy, jak rozwój, Po tym najszybciej uda się mnie poznać

Nie zależy mi, gdzie spadnę, to nie będzie pierwszy raz Dawno utraciłem barwy, mógłbym robić to na czas Z domu nie wyniosłem nic oprócz braku pewnych podstaw Więc choć czuję się jak liść, nie wiem, gdzie moja jabłonka Miałem też złudne wrażenie doświadczania wielu den Lecz śmiało mogę powiedzieć, że wciąż nie wiem, jak to jest Chciałem rozwikłać zagadkę ubywania z każdym dniem A na rozwiązanie wpadnę, gdy któryś zacznie mieć sens Myślałem o odmie

O nas - mam cały notes, jednak, nie licząc skreśleń Nie spotkasz się tu ze słowem, bo to nie dla nich miejsce Po co więc zarywam noce, wciąż ołówkiem trąc o papier? Aby znaleźć swą połowę, zeszytu dwie wypełnię najpierw Tak naprawdę, to kartek brakuje raczej mnie, niż jemu W nim przychodzi dużo łatwiej zapełnianie białej pustki Jak już tam nie będzie miejsca, wstyd będzie mi być samemu I wciąż w złośliwych gestach będę chciał pogubić smutki Jeśli miał

Pokaż wreszcie tamtą kredkę, którą malowano nieba Pokaż farbom cechy nadane, aby mogły tak oślepiać Jakieś stare zdjęcie znajdź, kiedy było tutaj pusto Zanim nic - nabrało barw, zalśniło od pasji płótno Pozwól mi poznać artystę, gdy już będę tego godny Zanim jego obraz wyschnie, nim ja wzbiję się nad chodnik Nawet przysiąc jestem gotów, że ukradnę mu szkicownik Sprawdzę, jak na miliard osób to my jesteśmy podobni Chyba przestałem widzieć życia, co biegną strumi

Nie tytułuj mnie ruiną, musiałbym mieć chwały moment Który aktualnym chwilom przeciwstawnym byłby tworem Szczęście by się za nim kryło, symbol przeszłości minionej Byłby to swoisty wyłom na tle pozostałych wspomnień Takie co przynoszą wigor - zdarzeń usprawnionym klonem Aby powstać z nową siłą posługuję się ich tomem Mają one wiele imion, choć pamięci nie są godne I nie mogę dać im zginąć, nawet kiedy sunę po dnie Chociaż są przeciwne czynom, często staj&#

Nikt nie zaczyna od zera, ułożona zawsze ramka W każdym widzi bohatera, czy to dramat, czy to szanta Potem ta postać wybiera, co ugra na swoich kartach Mała szansa, że ma farta, lecz to gierka świeczki warta Nie oszukuj się, że wygrać można tylko w jeden sposób Bo najwięcej zawsze zyska grupa kantujących osób Od tego się nie wymigasz, nie zrzucaj na minę losu Jego uśmiech - trochę Cygan, tylko na widok gruzu stosu Lecz się nie martw, że się sypie, czy to życie, czy obrazek Będziesz wciąż tym samym typem, gdy trzyma